Soms zijn we verslaafd...........aan liefde.
En vaak vallen we dan hard.
Soms slepen we ons door de uren en dagen,
maar is het dat waard,
om te rouwen,
oude stukken voor eens en voor altijd achter te laten
en verder te gaan met wat minder in de rugzak,
terug de vreugde en het plezier maken tegemoet.
Soms moeten we ons inhouden
om niet maar steeds weer uit te leggen
waarom we reageren
zoals we reageren
om ons zo begrepen en erkend te voelen
om geliefd en bemind te worden
zelfs in de pijnlijke stukken die zich zichtbaar maken.
Soms voelen we woede en boosheid op de wereld
en teleurstelling in hen,
beseffend
dat zij de wonden die zich tonen
hebben opengereten,
het deksel van de pot.
Hoe frustrerend, dat we hen daar stiekem ook dankbaar voor kunnen zijn.
Al mogen we ons soms ook afvragen
wie het uitkomt
dat we steeds weer in liefde gaan staan
vanuit een heen en weer beweging
stevig achter onze grenzen en er dan weer dwars doorheen.
Gedachten en emoties
de controle naar hen toetrekkend
aangetrokken door een ideaalbeeld van veilige haven
waar nog nooit werd aangemeerd.
Misschien door een gebrek aan navigatiemiddelen
of kennis geleerd,
of geen vuurtoren die voor ze klaarstaat die
hun signalen opvangt,
erkent,
vertaalt
en beantwoordt met geruststelling.
En sommigen weten niet eens hoe zo een haven eruit ziet
en hoe dat voelt wanneer die veilig is.
Soms blijven we steeds weer
hopen
en verlangen
en wachten op wat niet komen zal:
hun erkenning,
hun liefde,
hun armen om ons heen,
hun onvoorwaardelijke liefdesdaden.
Wat kan het zwaar voelen,
valse overtuigingen te ontdekken,
harde inzichten te vergaren
en die aan te staren,
tonend dat wij het zijn die
steeds weer verlangen
naar die liefde
en zorg
die we zijn tekort gekomen,
voor sommigen sinds het prille begin van hun bestaan.
Hoe pijnlijk kan het zijn,
te begrijpen en erkennen,
dat we soms zoeken op plaatsen waar het niet te vinden is,
of toch niet beschikbaar op dat moment
en we een eeuwigdurende dans moeten durven ontspringen,
van vallen en opstaan.
Want het leven is veel meer dan dat...
Hoe frustrerend dan ook, dat we blijven terugspoelen,
alsof we het steeds weer willen voelen
de cirkel van lijden
onder duidelijke afkeurende klanken
en vingergewijs
weg van ons en naar ons toe.
Hoe heftig kan het klinken
dat we soms boos zijn
op hen
in een soort woede die alle mannen of vrouwen in ons leven
lijken te vervloeken.
Hoe nodig is het dus voor ons om die dans vaarwel te zeggen.
Want het leven is echt wel veel meer dan dat, replay.
Hoe nodig kan het zijn om
onze zintuigen af te schermen van
de roep,
de smaak,
de geur
en de blik
van de drug die liefde zijn kan,
het deksel op de pot,
de blik er van weg,
leve het uit-leven en zweven
uitgeleefde vreugde,
voorbijgaand.
En hoe onnozel voelt het wanneer we dit hier schrijven,
maar misschien de enige zijn
die onszelf begrijpen.
En hoe herkenbaar we ook hierin
elkaars patronen zien van angst,
om niet gezien en geliefd te worden
of weer maar eens verlaten.
Maar hoe bevrijdend het allemaal voelt,
korte seconden tussen de lange minuten
mogen we voelen dat het goed is wat we doen
voor onszelf
en voor eens niet voor de ander, of misschien ook wel?
En hoeveel schuldgevoel er zich tussen wringt
dat we pijn zouden doen terwijl niet zo bedoeld.
Sommigen leggen zoveel in hun handen
omdat ze het steeds perfect willen doen,
communiceren,
communiceren,
communiceren,
om elkaar hopelijk toch maar te begrijpen
en het misschien beter te doen,
waarna opnieuw teleurstelling ervaren wordt,
exact zoals het altijd is gelopen,
want zo loopt ons programma op onze harde schijf, controll-alt-delete.
We kennen vaak niet anders.
Tot nu toe,
wanneer we opnieuw leren
kijken,
voelen,
proeven,
ruiken
en horen,
verwonderd
en leergierig,
alsof onze eerste kennismaking,
ongevormd.
Want het leven is veel meer dan dat, replay.
We kunnen elkaar misschien missen,
zoals we misschien onze vader en/of moeder missen,
onze grootouders,
ons eerste lief,
die bepaalde exen,
the village,...
heel hard.
maar we kunnen onszelf bevrijden
van de steeds terugkerende patronen.
Want het leven toont zich het sterkst
daar waar levenskracht de ruimte vindt
aanwakkerend de levensvreugde.
We houden misschien wel van elkaar
Elk op onze eigen manier
enorm veel
maar nu mogen we steeds beter van onszelf leren houden.
Soms zitten we misschien in met de anderen,
willen we weten hoe het met hen gaat
of zij voldoende worden gesteund.
Maar als we (h)erkennen
dat de anderen ook volwassen zijn,
met nu en dan het onvolwassen kind nog sterk aanwezig,
zij dus kunnen leren
steeds beter
voor zichzelf
te zorgen.
Het is niet onze taak,
nooit geweest,
de anderen op dat punt te brengen.
Want we verpersoonlijken uiteindelijk
allemaal een kunstwerk,
getekend door het leven,
vertellend ons verhaal.
Laat ons niet vangen
door maatschappelijke overtuiging
dat de waarde
bepaald wordt
door een ander.
Waarde en schoonheid uitend
in het proces van creatie,
de reis van binnenuit,
vorm scheppend uit leegte,
emoties gietend in de vorm, e-motion in process.
Een momentopname
die eindigt wanneer
het verhaal verteld is en gehoord
dus geen bestaansreden meer heeft
en het proces kan worden losgelaten
en we begrijpen
dat voorbij het kunstwerk
al wat is
ether, ruimte
en dus levenskracht.
We zijn soms boos op hen,
zoals we boos kunnen zijn
op onze vader en/of moeder,
onze grootouders,
de koster,
de priester,
ons eerste lief,
die bepaalde exen,
de maatschappij against the village,…
We kunnen ons bevrijden van die innerlijke boosheid.
We zijn dus soms verslaafd…..aan liefde.
Maar we maken er een 'waren' van.
We zijn soms heel bang om verlaten te worden.
Maar we maken er een 'waren' van.
We dragen vaak veel boosheid in ons.
Maar we maken er 'droegen' van.
en die luttele seconden
in het midden
weten we zeker:
het is goed,
we zijn binnenkort
weer
een stukje vrijer.
Katyayini 12-02-2021
