Mijn wereld is jouw wereld….
Ogen die zien
Jouw pijn is mijn pijn.
Jouw geschreeuw is mijn geschreeuw.
Jouw wereld is mijn wereld.
Ik wil niet meer wegkijken.
Ik wil je blik aanschouwen en ik wil een betekenis voor je zijn.
Vrouwen die strijden om hun zoontje, neefje, broertje uit de handen van een door haat verteerde jongeman te krijgen. Wat ik voel is niet min…..m’n liefde is ver te zoeken. Elke cel in mijn lichaam schreeuwt het uit. Mijn haat sterkt aan, alles wat in de buurt komt van het mannelijke verfoei ik met heel mijn wezen. Dat is wat ik voel op dit moment…
Onschuldige zielen, kinderen, vrouwen en mannen kiezen voor de onzekere tocht over water en hopelijk ook land. Op een rechthoekig scherm in mijn knusse woonkamer zie ik jullie drijven, jullie lichaam verminkt door verdriet, angst, bespotting vanuit mijn wereld, mijn zogenaamde mede-mensen. Jullie hebben de dood in de ogen gekeken en die dood heeft jullie verzwolgen.
Mijn emotionele lichaam krimpt ineen, wat een waardeloze wereld als het om de mensheid gaat, ballast vormend voor mijn fysieke gestel. De energie laat zich hangen, donkere denkwolken vertroebelen mijn geest.
Maar als mijn wereld jouw wereld is….
Ik smeek de jongeman die mijn hoofd tegen de stenen duwt, mijn mama, tantes en zusje roep ik toe, wat heb ik misdaan? Wat zal er met me gebeuren? Ik huil vanuit mijn hart en ziel. Deze jongeman beslist over mijn lot. De vrouwen rondom me strijden dapper. Deze keer overleef ik, en word ik verminkt achtergelaten. Mijn geloof vervaagt. Waarom ik in deze wereld?
Ik heb geen thuis en geen vaderland meer, het vermoeden van geen andere ziel die om me geeft, geloof in enige hulp valt in duigen, elk ogenblik in angst is er één teveel. Aangestuurd door mijn wil naar waarlijk leven dragen mijn voeten mijn zwaar geladen lichaam op pad naar daar waar men een verschil kan maken. Het lot ligt in mijn handen. Ik heb lang genoeg gewacht op hulp om uiteindelijk door te hebben dat het niet van een ander zal komen. Vragen overladen mijn geest, waarschijnlijk net zoals de vluchtelingenstroom de betere wereld overlaadt. Zal ik het halen? Ben ik het waard? Zal ik ooit weer rust en liefdevolle steun kennen? Ik laat los, alles wat ik heb, enkel de kledij op mijn huid kan mee. Ik stap de boot in en ik hoop……ik hoop…..ik hoop……Mijn relatie met de zee was er één vol verlangen, ik had de zee nog nooit gezien. Nu wordt die bitter. De zee grijpt me vast, samen met alle anderen. Mijn schreeuw uit haar laatste klanken, ik vecht, ik vecht……. en ik verlies. Waarom ik in deze wereld?
Ik wil je blik aanschouwen en ik wil een betekenis voor je zijn, elk moment uitstel is een moment teveel van deze uren, dagen en hopelijk jaren uit mijn leven en jouw leven.
Mijn wereld is jouw wereld en ik was niet goed bezig.
Ik werd boosheid, ik werd haat, ik werd angst, ik werd verdriet en teleurstelling. Ik ben jij en jij bent mij. Wij zijn niet de boosheid, de haat, de angst, het verdriet en de teleurstelling. We zijn mensen hunkerend naar vrijheid van oorlog, van geweld, van belastingen, in het zijn en in het leven. We willen liefhebben en liefde ervaren. Als we de boosheid worden, dan creëren we boosheid, als ons gedrag haat vertoont dan creëren we haat, als we ons gelijk willen halen, dan creëren we ongelijkheid.
Innerlijke vuren transformeren.
Mijn wereld is jouw wereld, het lot van de wereld ligt in mijn en jouw handen. Waar en wanneer ik kan, transformeer ik jouw en mijn haat, angst, verdriet, boosheid, teleurstelling.
Ik heb jou lief. Ik neem jou in mijn armen. Ik strijd voor jou in Liefde, Licht, gelijkwaardigheid. Ik troost je tranen, ik stuur zachtheid naar je doodsstrijd, naar je angst. Ik geef dit allemaal aan jou, want jouw leven is mijn leven, waar ik geef ontvang ik, wat ik doe, denk en voel geeft vorm aan mijn leven en dus ook aan jouw leven. En als je opnieuw geboren wordt, dan hoop ik dat je alle ballast van je hebt af kunnen gooien en je lichaam, geest en ziel zal stralen in Licht en Liefde zoals nooit tevoren…..
In Liefde en Licht, in Liefde en Licht, In Liefde en Licht. Ann